Γιατί είμαστε δυσανεκτικοί στα αγαπημένα μας πρόσωπα

2024 Συγγραφέας: Harry Day | [email protected]. Τελευταία τροποποίηση: 2023-12-17 15:42

Συχνά σκέφτομαι γιατί είμαστε τόσο μισαλλόδοξοι για τους πιο κοντινούς ανθρώπους: γονείς, αδελφές, αδέρφια, συζύγους, παιδιά.

Όταν είμαστε σε σχέση, δικαιολογούμε τη συμπεριφορά ανδρών / γυναικών, αλλά δεν ανεχόμαστε την ίδια συμπεριφορά από συγγενείς. Μπορούμε να αντέξουμε να λέμε λόγια στους γονείς που θα ντρεπόταν να πουν σε έναν φίλο ή αφεντικό. Επιπλέον, υπάρχουν καταστάσεις στις οποίες συμπεριφερόμαστε εξαιρετικά δυσάρεστα, προσβάλλουμε σημαντικά και βλάπτουμε τα πιο επώδυνα σημεία.

Ποιο είναι όμως το αφεντικό σε σύγκριση με τη μητέρα μας; Γιατί φοβόμαστε να του πούμε κάτι, να φρικάρουμε, να εκφράσουμε τη διαφωνία μας, αλλά δεν φοβόμαστε με τη μαμά;

Γιατί τα λάθη φίλων, συναδέλφων, απλώς γνωστών, τα εξηγούμε, τα αντιμετωπίζουμε με κατανόηση και υπομονή και απολύτως δεν παραδεχόμαστε ότι οι γονείς μας μπορούν επίσης να κάνουν λάθη. Γιατί απαντάμε για να βοηθήσουμε τους άλλους και το αίτημα των γονέων είναι ενοχλητικό.

Πολλοί από εμάς προσπαθούμε για έλεος, συμπόνια. Ταυτόχρονα, σε σχέσεις με τους πιο αγαπητούς και στενούς, τελειώνει με ένα άλλο αδίκημα. Είναι πολύ εύκολο να νιώθεις συμπόνια για εκείνους που δεν έχουν κάνει λάθη όταν αλληλεπιδρούν μαζί μας. Όσον αφορά τους άλλους, όλα είναι εντάξει, αλλά με τους πιο αγαπημένους έρχονται στο μυαλό παλιές ιστορίες.

Υπάρχουν πολλές τέτοιες ιστορίες με γονείς. Κανείς δεν διδάσκεται να είναι μαμάδες και μπαμπάδες. Έκαναν λάθος από πολλές απόψεις, δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα συναισθήματά τους κάπου, πίεσαν το «θέλω» ή το «ανάγκη» τους κ.λπ. Όταν είμαστε μικροί, μας είναι δύσκολο να αντισταθούμε. Μεγαλώνοντας, τα βλέπουμε όλα ως «οι γονείς φταίνε», «οι γονείς χάλασαν την παιδική ηλικία», «οι γονείς δεν το έδωσαν» και ούτω καθεξής. Ωστόσο, παρ ’όλα αυτά, σπάνια έχω συναντήσει κάποιον που δεν αγαπούσε τους γονείς του. Δεδομένης της στοργής και των θερμών, ειλικρινών, ειλικρινών, θα έλεγα, άνευ όρων συναισθημάτων για την οικογένεια και τους φίλους (τα παιδιά και ο σύζυγος περιλαμβάνονται εδώ) γιατί είμαστε τόσο ανεκτικοί απέναντί τους;

Έχω αναρωτηθεί όλα αυτά τα «γιατί» πολλές φορές. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι είμαστε τόσο ανήσυχοι για τους συγγενείς μας που χαλαρώνουμε. Νομίζουμε ότι θα καταλάβουν. Και αυτοί, με τη σειρά τους, περιμένουν ότι θα τους αντιμετωπίσουμε προσεκτικά και θα τους προστατεύσουμε από τις δικές μας επιθέσεις. Μεταξύ άλλων, εμείς οι ίδιοι υπολογίζουμε το ίδιο από την πλευρά τους. Ως αποτέλεσμα, αποδεικνύεται ότι είμαστε απολύτως ανυπεράσπιστοι ο ένας απέναντι στον άλλον. Αντί να προστατευτούμε, βγάζουμε όλη μας την αρνητικότητα σε μια μέρα και την ρίχνουμε στον αγαπημένο μας. Γιατί ξέρουμε ότι θα καταλάβει και θα αποδεχτεί.

Δεν θα μας εγκαταλείψει, δεν θα μας στερήσει τον υλικό πλούτο ή την προσωπική επικοινωνία. Ωστόσο, αυτή είναι η αδυναμία του μπροστά μας. Το χρησιμοποιούμε και τον βλάπτουμε. Και μια άλλη μέρα, ήδη στη δική του κατάσταση, κάνει το ίδιο με εμάς. Γιατί ξέρει ότι θα καταλάβουμε και θα αποδεχτούμε.

Και όμως, στην περίπτωση των γονέων, παίρνουμε πάντα τη θέση του παιδιού-γονέα, και τους αντιλαμβανόμαστε με ένα μικρό παιδικό βλέμμα. Για ένα παιδί, ο γονέας δεν κάνει λάθη, επομένως οι απαιτήσεις μας είναι υψηλές και είναι πολύ δύσκολο να τα δεχτούμε όχι τόσο τέλεια όσο τραβάει η φαντασία μας. Είναι σημαντικό να διαχωρίσετε τη φαντασία σας από αυτό που κάνουν οι γονείς σας. Έτσι, μπορείτε να καταλάβετε πώς δείχνουν την αγάπη και τη φροντίδα τους, καθώς και τις στιγμές στις οποίες κάνουν λάθος. Με βοηθάει πολύ και συχνά υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι οι γονείς μου είναι απλοί άνθρωποι, όπως εγώ.

Πώς απαντάτε στο «γιατί» σας; Τις ρωτάτε μόνοι σας;