Ενήλικες κόρες αποχωρημένων (νεκρών) πατέρων

2024 Συγγραφέας: Harry Day | [email protected]. Τελευταία τροποποίηση: 2023-12-17 15:42

Σήμερα ξύπνησα νωρίς. Πολύ νωρίς!

Υπάρχει κάποια ανεξήγητη μελαγχολία στην ψυχή μου.

Και όλα δείχνουν να είναι εντάξει. Τα κατοικίδια είναι υγιή. Τα πράγματα γίνονται. Η δουλειά γίνεται. Σύντομα προγραμματίζεται ένα εξωτερικό επαγγελματικό ταξίδι και σύντομες διακοπές.

Τα πράγματα είναι καλά! Γιατί λοιπόν είναι τόσο κακό; Γιατί υπάρχει ένα αδιάκριτο συναίσθημα μοναξιάς και υποτιμήσεως στην ψυχή σας, τόσο δυνατό που θέλετε είτε να κλάψετε είτε να ουρλιάξετε; Or μάλλον να κλαίει και να ουρλιάζει ταυτόχρονα.

- ΑΑΑΑΑ!

- Τι διάολο? Μίλησέ μου!

Και ως απάντηση…;

Σιωπή. Και μόνο τα πουλιά κελαηδούν έξω από το παράθυρο. Ναι, τα αυτοκίνητα θροΐζουν στην άσφαλτο.

- ΑΑΑΑΑ! Μίλησέ μου …. Πατέρας!

Έχω τόσα να σου πω! Τι να μοιραστώ μαζί σας. Τι να σε ρωτήσω. Επιτέλους καυχηθείτε. Ναι ναι! Ακριβώς για να καμαρώνουμε! Και ξέρω ότι θα ήσουν περήφανος για μένα. Οι επιτυχίες μου, τα διπλώματά μου, η δουλειά μου. Θα μαλώναμε ξανά μαζί σας, φωνάζοντας ο ένας τον άλλον με το όνομά του και το πατρώνυμό του. Πάντα ήταν έτσι, να αποστασιοποιηθώ, να χωρίσω σε απόσταση - "Εσύ, Βλαντιμίρ Αλεξέβιτς …", - "Εσύ, Όλγα Βλαντιμίροβνα …", για να μην εκφωνείς καυστικούς ράβδους από τη θέση ενός προσβεβλημένου παιδί.

_

Έφυγες πολύ νωρίς. Wasμουν τόσο νέος, τόσο αφελώς ματαιόδοξος και δυσαρεστημένος που δεν πρόλαβα καν να σου πω πόσο χρειαζόμουν και αγαπητός σε σένα, που σε αγαπώ και μου λείπεις.

Τώρα είμαι πενήντα, βλέπω πολλά πράγματα διαφορετικά, ακόμη και στην ηλικία σου. Τα πενήντα σου. Έχοντας περάσει το δρόμο μου, μισού αιώνα, μπορώ επίσης να εκτιμήσω τον δικό σας, καθόλου εύκολο δρόμο.

Ένα παιδί πολέμου, που δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα του που πέθανε ηρωικά το 1943, κάπου κοντά στο Konigsberg. Το μόνο που μένει στη μνήμη μου είναι το όνομα και το γεγονός ότι ήταν ένας πολλά υποσχόμενος καλλιτέχνης. Δεν υπήρχαν ούτε φωτογραφίες. Η μητέρα είναι μια νέα, όμορφη, άρρωστη γυναίκα με κατανάλωση. Δεν μπορούσε καν να σε αγκαλιάσει για άλλη μια φορά από φόβο μήπως σε μολύνει με φυματίωση.

Πόλεμος έχει τελειώσει. Ο πατριός εμφανίστηκε. Ένας αδελφός και μια αδελφή γεννήθηκαν. Ο πατριός μου έπινε και έπαιζε τρομπέτα. Έπαιξα πολύ. Έπινα πολύ. Και όταν έπινε, ήταν τόσο τρομακτικό που έπρεπε να κρυφτεί στους γειτονικούς κήπους.

Τότε υπήρχε ένα σχολείο, ένα σχολείο ποταμού, ένα ιατρικό ινστιτούτο. Γνωριμία, αγάπη, γάμος. Η γέννηση μιας κόρης - εγώ. Εργάζεται ως χειρουργός σε αγροτικό νοσοκομείο. Εκεί είναι ακριβώς - "και ένας αναγνώστης, ένας θεριστής, και ένας παίκτης στο σωλήνα".

Ένας πολυαναμενόμενος προορισμός για μια πόλη γεμάτη ευκαιρίες, δουλειές, πειρασμούς και γυναίκες. Ακόμα θα ήταν! Σε έναν νεαρό χειρουργό - έναν γυναικολόγο, πειρασμούς - οι ίδιες οι γυναίκες έρχονται, ζητούν, φέρνουν.

Έτσι αποδείχθηκε ότι με τη γυναίκα μου (τη μητέρα μου), η φωτιά πέρασε, το νερό ξεπεράστηκε και κόλλησαν στους χάλκινους σωλήνες. Η τρομπέτα Jericho των κουτσομπολιών και των σκανδάλων αποδείχθηκε καταστροφική.

Πιστεύουν οι γονείς ότι τα παιδιά νιώθουν σε όλη αυτή τη διαμάχη των ενηλίκων, αναμέτρηση μεταξύ σωστού και λάθους; Τι συμβαίνει στις μικρές ψυχές όταν καταρρέει ο γνωστός, αν και όχι ιδανικός, αλλά τόσο σταθερός κόσμος τους; Όταν οι μητέρες αναγκάζονται να επιλέξουν με ποιον είσαι, σε ποια πλευρά είσαι, ποιον αγαπάς περισσότερο;

Μια καλή κόρη είναι υποχρεωμένη μόνο να την αγαπήσει! Η δεξιά πλευρά είναι και αυτή! Άλλα δεν γίνονται δεκτά!

Όπως στα παιδικά πολεμικά παιχνίδια:

- Είστε για τους Κόκκινους ή για τους Λευκούς;

- Είμαι υπέρ της αλήθειας.

- Προδότης λοιπόν …

Έπρεπε λοιπόν να διαλέξω, σκίζοντας τον εαυτό μου. Έρχεται με τα δικά σας παιχνίδια. Και όχι πλέον ο Πάπας, αλλά ο Πατέρας. Και ήδη οι λέξεις - "είσαι αντίγραφο του πατέρα σου" δεν είναι έπαινος, αλλά επίπληξη.

Για να μην ακούσει όλες αυτές τις μομφές, ένας έφηβος τρέχει στους δρόμους, στα υπόγεια, με την παρέα του είδους του, ένοχους συνομήλικους χωρίς ενοχές, σε βιβλία, σε μια φαντασίωση ενός όμορφου μακρινού. Θέλατε τις επιπλοκές και τις ταραχές της εφηβείας, αγαπητοί γονείς; Υπογράψτε και αποκτήστε το!

Διαζύγιο. Μετακόμιση σε διαφορετική πόλη. Δουλειά. Πάλι γάμος, ξανά διαζύγιο, ξανά δουλειά.

Φυσικά, συναντηθήκαμε, ακόμη και κάπως μιλήσαμε, επικοινωνήσαμε, μόνο όλο και πιο συχνά "πατέρας και ονομαστικά - πατρώνυμο". Η απόσταση πρέπει να τηρείται, αλλιώς - Προδότης! Η μητέρα είναι ιερή! Το να προδίδεις τα συμφέροντα της μητέρας ισοδυναμεί με το να γίνεις προδότης της Πατρίδας.

Το παιδί αναγκάζεται να ελιχτεί συνεχώς στο απρόβλεπτο των διαθέσεων του «φύλακα της εστίας», να προβλέπει ενέργειες, μαθαίνει να διαβάζει σκέψεις από την έκφραση στο πρόσωπό του, κρύβοντας βαθιά τις επιθυμίες και τις ανάγκες του. Και το πιο σημαντικό, μαθαίνει να περιμένει! Περιμένετε όταν καταλαβαίνουν, περιμένετε όταν ακούνε, περιμένετε όταν επαινούν. Θα δεχτούν επιτέλους ότι είσαι, ότι είσαι Ζωντανός.

Υπομονή και αφοσίωση, είναι αρετή;!

Τώρα αμφιβάλλω έντονα!

Ο κύκλος είναι κλειστός στον τόπο όπου γεννήθηκε.

Αρχές της δεκαετίας του '90. Η γνώση, η εμπειρία και η πολύχρονη ιατρική πρακτική αποδείχθηκαν περιττά. Ούτε δουλειά, ούτε οικογένεια. Υπάρχουν βιβλία, μια αδέσποτη γάτα και μοναξιά.

Εκεί που γεννήθηκε, δεν ήταν χρήσιμο εκεί. Πέθανε.

Και αποδεικνύεται ότι ακόμα περιμένω!

_

- Μίλα μου, μπαμπά.

Μιλήστε για κάτι

Μέχρι τα έναστρο μεσάνυχτα μέχρι τα πολύ

Δώσε μου πάλι παιδικά χρόνια …

Ο μπαμπάς δεν θα απαντήσει, δεν θα μιλήσει και δεν θα επιστρέψεις στην παιδική ηλικία. Από την πραγματοποίηση αυτού στην ψυχή, κατά καιρούς, θα υπάρχει, υπάρχει μια ανεξήγητη μελαγχολία. Αν και, όλα φαίνονται να είναι εντάξει: το νοικοκυριό είναι υγιές, τα πράγματα γίνονται, η δουλειά γίνεται.

Νωρίς το πρωί. Στο σπίτι επικρατεί σιωπή. Μόνο τα πουλιά κελαηδούν έξω από το παράθυρο και τα αυτοκίνητα θροΐζουν στην άσφαλτο.